Jad pszczeli wytwarzają pszczoły robotnice i matki. Służy im do obrony, walki z wrogami. Jad pszczeli składem zbliżony jest do jadu żmii, co jest powodem, że uodpornienie pszczelarzy na jad pszczeli w pewnym stopniu uodparnia na działanie jadu żmii.
W skład jadu pszczelego, dotychczas całkowicie jeszcze nie zbadanego, wchodzą między innymi szczególnie aktywne peptydy: melityna, adolapina, neurotoksyna, apamina, MCD oraz aktywne enzymy: fosfolipaza A2, hialuronidaza, kwaśna fosfotaza. Aktywność peptydu MCD jest 1000 razy większa od aktywności hydrokortyzonu.
W czasie użądlenia pszczoła wprowadza 0,012 mg jadu, który wywołuje ból oraz reakcję organizmu od łagodnego miejscowego swędzenia, obrzęku do bardzo groźnych objawów: trudności w oddychaniu, ataku serca, zapaści. Reakcja zależy od wrażliwości użądlonego.
Jad pszczeli lekiem. Jad pszczeli oddziałuje na cały organizm powodując nie tylko negatywne skutki, ale również szereg pozytywnych, leczniczych efektów.
Jadem pszczelim leczy się reumatyzm, artretyzm, gościec, zapalenie korzonków nerwowych, egzemę, parodontozę, pyłkowicę, alergie, reumatoidalne zapalenie mięśnia sercowego, chorobę Buergera, zapalenie pęcherza moczowego i inne choroby.
Metody leczenia jadem pszczelim. Metoda bezpośrednia polega na żądleniu chorego przez pszczoły przy użyciu różnych technik. Metoda pośrednia polega na podawaniu jadu pszczelego poprzez inekję podskórną lub śródskórną, metodą elektroforzzy, fonoforezy, inhalacje, chemoakupunkturę, poprzez stosowanie maści, mazideł, olejów, emulsji zawierających jad pszczeli.
Ze względu na szybkie i silne działanie jadu pszczelego leczenie nim musi być prowadzone pod kontrolą lekarza.